Chapter/Hoofdstuk 3

Tricky training

[Iran, 2001]

While four strong hands hold me in a tight grip, I swiftly look back. I see a soldier closing the huge metal gate through which I just walked. It’s impossible to escape. The hands pull me further and push me onto a bench. Once I sit down, I see about twenty soldiers in solid, pale green uniforms towering over me. They stare at me, poke each other in the stomach, point their fingers at me and smirk. Behind their heads I see the barrels of their guns sticking into the cloudless sky. Here I am in my tight, shiny, Lycra running clothes. The soldiers are talking to me, but they are speaking Farsi and I don't speak their language. A cursory glance at my sports watch tells me it’s 7:44 am. I have no idea how I'll ever get out through that gate again, let alone catch my flight home that night.

[...]

Terwijl vier sterke handen me in een ijzeren greep houden, kijk ik snel nog even om. Ik zie een militair het enorme metalen hek waardoor ik zojuist naar binnen ben getrokken sluiten. Ontsnappen is onmogelijk. De handen trekken me verder en duwen me op een bankje. Als ik eenmaal zit, zie ik een stuk of twintig in stevige, vaalgroene uniformen gestoken soldaten boven me uittorenen. Ze staren naar me, stoten elkaar aan, wijzen, en lachen besmuikt. Achter hun hoofden zie ik de lopen van geweren in de wolkenloze lucht steken. Daar zit ik dan in mijn strakke, glimmende, lycra hardloopkloffie. De soldaten praten tegen me, maar ze spreken Farsi en dat versta ik niet. Een vluchtige blik op mijn sporthorloge vertelt me dat het 7:44 is. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik ooit weer door dat hek naar buiten zal komen, laat staan hoe ik mijn vlucht naar huis van die avond ga halen.
[...]