Chapter/Hoofdstuk 13

Dzanga-Sangha

[Cameroon&Central African Republic, 2015] /[Kameroen&Centraal Afrikaanse Republiek, 2015]

[...]

A topless Pygmy woman watches me while my fingers claw with all their might at the slippery, wet net to find a hold and prevent me from sliding further down. There, a metre below me, lies the head of a cow slaughtered less than two hours before. Its skin lies spread out on the bed of the pickup truck, next to it are two pale plastic bags in which most of the meat is packed. Flies have found this delicacy and are hitching a ride with us. The smell of death reminds me of the carcass, even if I can hardly see it anymore: the tropical night is about to squeeze the last bit of twilight out of the sky. Almost all the light that remains comes from the headlights of the car dragging us through the jungle. Every pothole in the road makes me slide towards the cow, after which I try to pull myself up by the net to hang on as high as possible before the next rut pushes me down again. I don't want to end this long day in the lukewarm remains of the dead animal.After hanging on to the net for a couple of hours, we reach Bayanga. My feet have stayed dry but I am not yet at my destination. I still have to travel another ten kilometres on the back of a boda-boda. Why not, after four days of continuous travelling. The young rider of the motorbike finally drops me off at a branch of the Sangha River, where the track ends. A floating wooden platform brings me to the other side by pulling the rope that attaches it to a tree I can't see. Total darkness. This is the entrance to Sangha Lodge where I planned to sleep for a few days. I sent a text message before, but did it arrive? Is there anyone here at all? Illuminated by the faint glow of my phone, I walk to the entrance. I put my bags on the ground and feel a wave of pent-up tiredness surge through the filth that sticks all over my body.

Then, I see a feeble light moving my way from afar. When it comes closer, the head of a white-bearded man appears in the flicker above it. He puts down his oil lamp, holds out his hand and says: 'Boris Kester, I presume?’

[...]

Een topless pigmeevrouw kijkt toe terwijl mijn vingers uit alle macht in het gladde, natte net klauwen om houvast te zoeken en te voorkomen dat ik verder naar beneden glij. Daar, een meter onder mij, ligt de kop van een koe die hooguit twee uur eerder geslacht is. De huid ligt uitgespreid over de laadbak van de pick-up truck, er staan twee vale plastic zakken naast waar het meeste vlees in is verpakt. Vliegen hebben deze lekkernij gevonden en liften met ons mee. De geur van de dood herinnert me aan het karkas ook als ik het nauwelijks meer kan zien: de tropische nacht staat op het punt het laatste stukje schemering uit de lucht te knijpen. Bijna al het licht dat er nog is komt uit de koplampen van de auto die ons door het oerwoud sleurt. Elke kuil in de weg zorgt ervoor dat ik richting koe schuif, waarna ik probeer me aan het net omhoog te trekken om zo hoog mogelijk te hangen voor de volgende kuil me weer naar beneden duwt. Ik wil deze lange dag niet eindigen in de lauwe overblijfselen van het dode dier.Na een paar uur aan het net te hebben gehangen, komen we in Bayanga aan. Mijn voeten zijn drooggebleven maar ik ben nog steeds niet op mijn eindbestemming. Ik moet nog tien kilometer verder achterop een boda-boda . Dat kan er nog wel bij na vier dagen onafgebroken reizen. De jonge berijder van de motorfiets zet me uiteindelijk af bij een zijtak van de Sangha-rivier, waar het pad ophoudt. Een drijvende houten vlonder brengt me aan de overkant doordat ik aan het touw trek waarmee het vastzit aan een boom die ik niet kan zien. Totale duisternis. Dit is de entree van Sangha Lodge waar ik een paar dagen hoop te slapen. Ik heb een sms-je gestuurd, maar is dat wel aangekomen? Is er überhaupt iemand? Bijgelicht door het flauwe schijnsel van mijn telefoon loop ik naar de ingang. Ik zet mijn spullen op de grond en voel een golf opgekropte vermoeidheid door de viezigheid, die overal aan me plakt, opwellen.

Dan komt uit de verte een lichtje aangezweefd. Als het dichterbij is, zie ik in de flikkering erboven het hoofd van een witbebaarde man verschijnen. Hij zet zijn olielamp neer, steekt zijn hand uit, en zegt: ‘Boris Kester, I presume?’

[...]