Chapter/Hoofdstuk 2
There you are: your Coke! / Alsjeblieft: je Cola!
[Myanmar, 2006] / [Myanmar, 2006]
To my surprise, I tighten my grip on the plastic bag, look for a spot with fewer stones next to the sleepers, and jump. The landing goes splendidly and I try to carry the speed of the train into my sprint. I manage to ovetake its speed. Slowly but surely, I work my way past the front of the last wagon. I can see the bar and the metal steps of the penultimate carriage in front of me. Now, it's now important to catch up before we reach the highest point of the bridge and the train builds up more speed. Centimetre by centimetre, I succeed in doing so. When I'm under the bar of the stairs, I jump. I grab the metal with my right hand, while the abrupt movements make the plastic bag in my left-hand swing dangerously. All the while, I am praying the plastic doesn't break - then everything would have been in vain.
[...]
Tot mijn eigen verbazing grijp ik het plastic tasje goed vast, kijk uit naar een stukje zonder al te veel stenen naast de bielzen, en spring. De landing gaat goed, ik probeer de vaart van de trein die nog in me zit mee te nemen in mijn sprint. Het lukt me inderdaad harder te lopen dan de trein. Langzaam maar zeker werk ik me voorbij de voorkant van de laatste wagon. Ik zie de stang en het metalen trappetje van de één-na-laatste wagon voor me. Het is nu zaak die in te halen, en wel vóórdat we het hoogste punt van de brug bereiken en de trein meer vaart zal ontwikkelen. Centimeter voor centimeter lukt me dat ook. Als ik me onder de stang van de trap bevind, spring ik. Ik grijp het metaal met mijn rechterhand, terwijl in mijn linkerhand het plastic tasje vervaarlijk zwaait door de bruuske bewegingen. Als het plastic nu maar niet breekt – dan is alles voor niets geweest.
[...]
