Chapter/Hoofdstuk 5
Hotel California
[China, 2007]
Then the truth shoots through my head like a bolt of lightning. I’m walking in the middle of Rongbuk Glacier, which comes down from the north side of Everest. I hear more ominous sounds and I realise I have to get out of here as soon as I can, but also that I have to do it as carefully as possible. It’s high time to focus on where I’m walking, instead of looking at the top of that giant a few thousand metres above me all the time. Step by step, I try to walk perpendicular to the ice mass to the east side. I want to have solid ground under my feet. I slither over ice and walk past semi-frozen lakes with light blue ice in them, holding on to rocks here and there which I hope are stuck. There is no direct route, I’m walking where perhaps no one has ever been on regular hiking shoes and my knees seem to get more and more elastic. Finally, I jump from the last bit of ice onto the dark grey stones on the side of the moraine. I almost fall to the rocky ground to kiss it, but now I start to shake. For a moment, I give in to my emotions, but then I admonish myself: I have to go on, I want to continue. Up, up, higher up!
[...]
Dan schiet de waarheid als een bliksemschicht door mijn hoofd. Ik loop midden op de Rongbuk-gletsjer, die aan de noordkant van de Everest naar beneden loopt, het dal in. Ik hoor meer onheilspellende geluiden, en realiseer me dat ik hier zo snel als dat kan vandaan moet, maar ook dat ik dat zo voorzichtig mogelijk moet doen. Het is de hoogste tijd om me te concentreren op waar ik loop, in plaats van alsmaar naar de top van die reus een paar duizend meter boven mij te kijken. Stap voor stap probeer ik haaks op de ijsmassa naar de oostkant te lopen. Ik wil vaste grond onder mijn voeten hebben. Ik glibber over ijs, loop langs halfbevroren meertjes met lichtblauw ijs erin, houd me hier en daar vast aan stenen waarvan ik hoop dat ze niet losschieten. Een directe route is er niet, ik loop waar wellicht nog nooit iemand is geweest, en mijn knieën lijken steeds meer van elastiek te worden. Eindelijk spring ik van het laatste stukje ijs op de donkergrijze stenen aan de zijkant van de morene. Ik val bijna op de grond om die te kussen, maar begin nu te trillen. Heel even geef ik toe aan mijn emoties, maar dan verman ik me: ik moet door, ik wil verder. Omhoog, omhoog!
[...]
