[...]Just as I wonder how we can escape the overload of vodka without offending anyone, one of the Uzbeks comes towards me and lifts me from my chair. I give him an exaggerated hug, a kiss on the cheek and I shout that from today onwards we shall remain friends for life. By holding onto him tightly, I just about manage to stay upright. Another man helps Anneke out of her chair and she also relies heavily on her buddy. If my new friend lets go of me now, I will fall over. I'm afraid they will make us dance together. One thing is for sure. We would collapse straight away if we had to move autonomously.
[...]
[...]Net als ik me afvraag hoe we kunnen ontsnappen aan de overdadige toevoer van wodka zonder iemand te beledigen, komt een van de Oezbeken naar me toe en tilt me uit mijn stoel. Ik geef hem een overdreven omhelzing, een zoen op zijn wang, en roep luid dat we vanaf vandaag vrienden voor het leven zijn. Door me stevig aan hem vast te houden lukt het me nog net om overeind te blijven. Een ander helpt Anneke uit haar stoel en ook zij leunt zwaar op haar begeleider. Als mijn nieuwe vriend me nu loslaat, val ik om. Ik ben bang dat we weer moeten gaan dansen. Eén ding is zeker. Als Anneke en ik samen zouden moeten dansen, liggen we meteen op de grond.
